Mój codzienny świat w kilku prostych słowach

Trafiłam na ten serial całkiem przypadkiem i czuję, że muszę podzielić się nim z innymi. Moje podejście do różnych filmów/seriali religijnych jest raczej negatywne, bo większość z nich wydaje mi się być po prostu przerysowana. W tym przypadku było całkowicie inaczej. Kiedy pierwszy raz zobaczyłam, że na kanale Langusta na Palmie będzie realizowany serial, i kiedy zobaczyłam jego tytuł byłam pewna, że jest to produkcja skierowana raczej do młodzieży szkół podstawowych. Dopiero wczoraj dałam mu szansę i przepadałam. Obejrzałam cały pierwszy sezon (9 odcinków, łączny czas ich trwania ok. 2h) i mam nadzieję, że po tej epidemii doczekam się jego kontynuacji. Zapowiedź serialu zbyt wiele nie mówi i pewnie, gdyby nie polecenie moich koleżanek nigdy bym nie zdecydowała się na jego obejrzenie, ale cieszę się, że jednak to zrobiłam. To już druga rzecz, która podczas tego tygodnia otworzyła mi oczy. Patrząc na Jonasza chciałabym widzieć siebie. Nie będzie zbyt dużym spoilerem, kiedy powiem

"Bracia: Czyż nie wiecie, że odrobina kwasu całe ciasto zakwasza? Wyrzućcie więc stary kwas, abyście się stali nowym ciastem, bo przecież przaśni jesteście. Chrystus bowiem został złożony w ofierze jako nasza Pascha. Tak przeto odprawiajmy święto nasze, nie przy użyciu starego kwasu złości i przewrotności, lecz na przaśnym chlebie czystości i prawdy." Nigdy wcześniej nie pisałam o Bogu. Za bardzo się do Niego nie przyznawałam, a już na pewno nie żyłam Ewangelią całym moim sercem. Wkurzało mnie, kiedy inni za moimi plecami mówili, że jestem taka pobożna, bo uczestniczę w niedzielnej mszy, bo udzielam się we wspólnocie. Większość z tych ludzi nie zna mnie, a tym bardziej mojego serca. Także tutaj piszę pod pseudonimem Saoirse, bo tak jest po prostu łatwiej. Ale wiecie, modliłam się o to, żeby dostać ducha wiary, bo moje życie duchowe często wygląda jak sinusoida. Raz jest super, a potem przychodzi wielki dół i każda nawet najmniejsza rzecz sprawia mi wręcz fizyczny ból. Cz